«Πώς χτενίζεται η κυρία;»
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Ήταν ένα συνηθισμένο θέαμα στο παρελθόν. Να πηγαίνουν στελέχη και βουλευτές της Ν.Δ. στο Megaλο Κανάλι της Ελάχιστης Αξιοπιστίας και να τους προπηλακίζουν φραστικώς οι «πέτσινοι» τηλεαστέρες. Στην καλύτερη περίπτωση διαμαρτύρονταν, όταν δεν απολογούνταν. Η Όλγα, στρατιωτάκια ακούνητα αγέλαστα, να ρίχνει απαξιωτικές ατάκες με μισάνοιχτο προς τ’ αριστερά, πάντα, στόμα κι από δίπλα ο Γιαννάκης με τον Παύλο, τον φίλο του κυρ Μιχάλη του χουβαρντά, να ασκούν την βαριά ενημέρωση με τον τρόπο που γίνεται στην Ελλάδα, «μαστιγώνοντας» τους αθλίους πολιτικούς της ΝΔ, υπομειδιώντας ειρωνικώς, με σηκωμένο φρύδι και ύφος «έχω πλάτες».
Πλην βεβαίως της Ντόρας, πρωθιέρειας της μπατιρημένης «πολιτικής ορθότητας», στην οποία πόνταραν ανιδιοτελώς τόσο πολύ, όπως επίσης πόνταραν στον Βαγγέλη Βενιζέλο και στον Αστραχάν. Μιλάμε για κληρονομικό χάρισμα οι άνθρωποι. Ούτε τον λήγοντα δεν πετυχαίνουν.
Παρεπιμπτόντως, κύριε Γιάννη μου, που τόσο προσωπικά πήρατε προγενέστερο άρθρο μου, ο Μουσολίνι προηγήθηκε έντεκα χρόνια του Αδόλφου, και ήντουσαν και οι δύο σοσιαλισταί. Ο ένας διετέλεσε διευθυντής του «Αβάντι» κι ο άλλος μετείχε της Επαναστατικής Επιτροπής της μονάδας του στην Κομμούνα του Μονάχου. Στα νιάτα τους, όπως κι ο Γιώργος. Μετά, φευ, άλλαξαν όλοι. Διάβασε και λίγο, βρε αδερφέ. Να μου την λες, δεν έχω πρόβλημα αλλά όχι με ιστορικές ανορθογραφίες. 1922 η Μεγάλη Πορεία των μελανοχιτώνων στη Ρώμη, 1933 Καγκελάριος ο Αδόλφος, 2010 το Μνημόνιο. Την άλλη φορά ρώτα με. Και Ρώσικη Επανάσταση έχω. Ό,τι θες. Από Μενσεβίκους μέχρι Νέστορα Μάχνο.
Η τηλεόραση πάντως θέλει ακόμη πιο μεγάλη προσοχή. Λένε πως μεγεθύνει τα πάντα. Τα κιλά, τις χειρονομίες, το καφριλίκι, κάνει δε το κενό, πολιτικό, εγκεφαλικό, παντός είδους, ν’ αντιλαλεί σαν το Γκραν Κάνυον.
Φοβικοί, με στρογγυλές κουβεντούλες, απέναντι στο έκτακτο ορεινό τηλεδικείο των τροφίμων της Μηλιώνη και του Μπαλτάζαρ, πολιτικοί εκλεγμένοι από το Λαό, απέφευγαν την σύγκρουση με το τάχα μου «βαρύ πυροβολικό» τoυ βασιλείου της θεσμικής αυθαιρεσίας, που λέγεται ελληνική τηλεόραση.
Και τι … «πυροβολικό»! Τζούφιο. Κάτι ανακυκλωμένες ανανεωτικές, με κοπιαστική διαδρομή από τον «Ρήγα Φερραίο» στο μανικούρ – πεντικιούρ, ανανήψαντες κνίτες και εν πορεία σημιτικοί, βενιζελικοί, ντορικοί και νυν «τρίβω – τρίβω το Μνημόνιο», πιάσανε τα μικρόφωνα και τα montblanc και σιγά – σιγά, πάνω στον αιγιαλό, πάνω στο κύμα – γιατί το ίδιο πράγμα είναι οι συχνότητες, ανήκουν στο Λαό – χτίσανε αυθαίρετα «μαγαζιά» τ’ αφεντικά τους κι αυτοί κάνανε αυτό που έκανε η μύγα κι έχεσε τον κόσμο όλο. Ε, και που και που ρίχνανε και κανά πλαστικό μπουκαλάκι.
Από πού η αυθεντία τους στην οικονομία, την πολιτική, την άμυνα και την ιαπωνική ανθοτεχνία; Η υπερέκθεση στις κάμερες και τους προβολείς πυκνώνει τις εγκεφαλικές σπείρες και γίνεσαι φωτεινός παντογνώστης; Όποιον τρώμε κάθε μέρα στη μάπα, γίνεται σοφότερος και τιμητής των πάντων; Τότε ο Γαλάτης είναι σοφότερος του Πρετεντέρη.
Αυτοί, με το «πρότυπο» που εκπέμπουν, με αυτά κι αυτούς που υπηρετούν, κάνουν «τα παιδιά με τα μαύρα» να γυαλίζει το μάτι τους και να ρίχνουν με τη σειρά τους γυάλινα μπουκάλια με αναμμένο στουπί και πανάκριβη αμόλυβδη. Σε λίγο όμως, όπως πάνε τα καύσιμα, για να ρίξεις μολότωφ θα πρέπει να ‘χεις φράγκα, όχι αστεία.
Αδέρφια, ποιος βλάπτει πιο πολύ την Πατρίδα και την Δημοκρατία; Ο μαυροντυμένος πιτσιρικάς, που χωρίς αληθινή Ελληνική Παιδεία, χωρίς παράδειγμα ηγεσίας, χωρίς πρότυπο κι ελπίδα, νοιώθει ότι φέρει στους ώμους του το άδικο όλου του κόσμου και τα σπάει, πηγαίνοντας, δικαίως, και φυλακή ή το καθεστωτικό montblanc της ενημέρωσης που γανώνει το μυαλό του κόσμου με «δημοσκοπήσεις» και ασκεί αυθαίρετη κι ανέλεγκτη εξουσία κι επιρροή;
Ποιος είναι πιο επικίνδυνος για το εθνικό συμφέρον και τον δημόσιο βίο; Αυτός που παρανομεί φάτσα κάρτα με τις μηδενιστικές αντεξουσιαστικές του πράξεις βίας, ή αυτός που οι θέσεις που προβάλλει προωθούν εξ αντικειμένου συμφέροντα ξένων δυνάμεων, αφανών κέντρων διαπλοκής και πρόθυμους υπηρέτες αυτών;
Για τους πρώτους, για την ωμή πολιτική βία ή τον ακτιβιστικό χουλιγκανισμό, που συχνότερα πλήττει τους αδύναμους, τις περιουσίες και τις ζωές των απλών πολιτών ή χαμηλόβαθμων κρατικών οργάνων, η Πολιτεία έχει στοιχειώδεις άμυνες. Αυτούς που πυροβολούν αστυφύλακες και καίνε μαγαζιά, το κράτος έχει Αστυνομία να τους κυνηγήσει και να τους οδηγήσει στην Δικαιοσύνη. Αυτούς που «πυροβολούν» το Λαό στην πλάτη με ψέματα, χειραγώγηση, ποιός θα τους αντιμετωπίσει; Ποιός θα καταστείλει τον πανικό που σπέρνουν, μεταδίδοντας την πιο απλή είδηση ως Αρμαγεδώνα, την τρομοκράτηση της αγοράς από την κινδυνολογία, την κακοποίηση της αισθητικής και της γλώσσας μας;
Ο αντεξουσιαστής, ιδεολόγος ή χουλιγκάνος, έχει ραντεβού με τις χειροπέδες, νομοτέλεια. Αυτός όμως που στα μαϊμού Δεκεμβριανά, στο όνομα κι ερήμην του Αλέξη, έδειχνε το ίδιο κτίριο να καίγεται από τρεις διαφορετικές γωνίες, ώστε να νομίζουν οι τηλεθεατές ότι είναι διαφορετικά κτίρια; Αυτός που έβαζε να περνά στην οθόνη, ΨΕΜΑΤΑ, ότι «καίγονται διαμερίσματα στο Κολωνάκι» ή μετέδιδε ότι «καίγεται η Εθνική Βιβλιοθήκη»; Αυτοί που τα έκαναν όλα αυτά και γι’ αυτά, για τα ψέματα, λοιδορούσαν τον Κώστα Καραμανλή ή εγκωμίαζαν το όργιο βίας, με τι θα έπρεπε να έχουν ραντεβού;
Τα «μαγαζιά» αυτά, δεν είναι παρά παραρτήματα δημοσίων σχέσεων των ομίλων των επιχειρηματιών, κατά κανόνα κρατικοδίαιτων. Μπετά, σίδερα κι «ενημέρωση». Δείτε ειδήσεις κι άμα μάθετε την αλήθεια, θα γραφτώ στην «Δημοκρατική Συμμαχία» κι εσείς θα κερδίσετε αναμνηστική φωτογραφία του Ερντογάν μαζί με τον Καραμανλή στην Αθήνα, στην επίσκεψη που δεν έγινε ποτέ, αλλά για την οποία συγκρότημα δημοσίευσε και …ρεπορτάζ, χωρίς να τρέξει κάστανο. Μήπως είδατε να καταγγέλουν το παπατζιλίκι τα καραέγκυρα τηλεοπτικά δελτία τους; Μπα.
Οργισμένος φίλος χαρακτήρισε την τηλεοπτική κατάσταση «μπουρδέλο της Καλλέργαινας». Πρέπει όμως να ζητήσω συγγνώμη από την θρυλική Καλλέργαινα για τον παραλληλισμό, διότι το ευαγές ίδρυμα της ουδέποτε λειτουργούσε άνευ αδείας, υπήρχε τάξη και σειρά και τα κορίτσια της ελέγχονταν υγειονομικώς. Στα τηλεοπτικά ιδρύματα όμως, γύρευε τι πολιτική και πνευματική «μαλαφράντζα» μπορεί να κολλήσει ο πολίτης-τηλεθεατής.
Εκεί στον Κορυδαλλό, στα μέσα του ’70 γύριζε ένας γύφτος με μια μαϊμού δεμένη με λουρί, χλεμπονιάρα και σουρομαδημένη με πέντε τρίχες στο κεφάλι της και μια λερή φούστα με φρουφρου και ξεσκισμένες δαντέλες. Αυτά ήταν τα πολιτιστικά δρώμενα στους χωματόδρομους που μεγαλώναμε τότε. Βάραγε το ντέφι κι αυτή χόρευε ή της έλεγε να κάνει τη «Βουγιουκλάκη» και το δύστυχο ζώο, «εκπαιδευμένο» με ξύλο και καμμιά πιθηκίσια λιχουδιά, πασαλειβόταν μ’ ένα κοκκινάδι που της έδινε το εξίσου άπλυτο αφεντικό της. Ύστερα της έδινε μια τεράστια τσατσάρα και την ρώταγε «πώς χτενίζεται η κυρία;» κι η καημένη η μαϊμού με άτσαλες κινήσεις χτένιζε τις πέντε τρίχες του κρανίου της, όλο ύφος και σουφρώνοντας τα χείλη της, υπό τα χάχανα των παρευρισκομένων θεατών. Μιλάμε για τέχνη…
Η κρίση, αδέρφια, είναι σαν κακό διαζύγιο. Διαζύγιο με την φούσκα δεκαετιών, με την ψευδαίσθηση που χτίστηκε με δανεικά και ψέματα. Κι όπως και στο διαζύγιο, ο Λαός ξυπνάει απότομα στην πραγματικότητα και βλέπει τα πάντα και τους πάντες ωμά, χωρίς φτιασίδια. Την άτιμη μπαμπέσα, τον εαυτό του, τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, την «ενημέρωση», τους κινδύνους. Γι’ αυτό η οργή πλησιάζει στο κόκκινο.
Οι καιροί, το εθνικό και λαϊκό συμφέρον, η στοιχειώδης πολιτική ευθύτητα απαιτούν πλέον από τους αληθινούς δημόσιους άνδρες θάρρος και παρρησία. Δεν χρειάζεται τσάϊ και συμπάθεια. Κανένα δέος μπροστά σε αυτούς που είναι επικοινωνιακές φούσκες μιας εποχής που ψυχορραγεί. Θα κάτσουν κι αυτοί, έτσι κι αλλιώς, στον πάγκο του κατεργάρη. Τελειώσανε τα δανεικά, τελειώσανε και τα ψέμματα.
Γι’ αυτό χάρηκα τον μαχητή Κώστα Τζαβάρα χθες στην ΥΕΝΕΔ του Μνημονίου. Εκτός από σταχανοβίτης του κοινοβουλευτικού έργου και των θέσεων του Αντώνη Σαμαρά, δεν βρέθηκε στην Βουλή ως «γαλαζοαίματος». Προέρχεται από την αληθινή κοινωνία, τον κόσμο της εργασίας. Φίλος και συνάδελφος, αριστερός, μου μιλούσε με σεβασμό για τον μαχόμενο δικηγόρο και λαϊκό άνθρωπο, Κώστα Τζαβάρα. Στην αυθάδεια των «ρεπατζούδων» του Πεταλωτή, απάντησε με την γλώσσα που πρέπει και τους έβαλε στην θέση τους. Στο κάτω κάτω τί εκπροσωπούν εκτός από τον παχυλό μισθό τους; Τίποτα. Χρυσοπληρωμένοι σινιέ υπάλληλοι είναι, που, επειδή οι καιροί άλλαξαν, θα πρέπει ν’ αποφασίσουν αν θα μας λένε και θ’ αναζητούν, επιτέλους, τις αληθινές ειδήσεις και θα δείχνουν σεβασμό στην Αξιωματική Αντιπολίτευση κι αυριανή Κυβέρνηση, ή θα μας δείχνουν «πως χτενίζεται η κυρία».
Κι άμα θέλετε την γνώμη μου, μην ρίχνετε δεκάρα στο ντέφι τους. Απλώς αλλάξτε κανάλι!
antinews
